Garść poezji z czasu milczenia

 

Cztery garście poezji z czasu milczenia

Błahe powody

porody wielości

doniosłych stwierdzeń

o duszy.

A ona nawet się nie poruszy,

nie czuje pustynnej suszy,

ani wilgoci tropików.

Jej zwykły las się śni,

a może i góry, jeziora

- ach nie, 

to są marzenia,

by tam jej schronienie 

do życia powołać.

Pierwsza Garść

Ginę

świata osnuta niemową

w popiołach z piór,

palonych w brzasku słońca.

=><=

Słodkie płótno świadomości

rozerwane jednym ruchem,

posypało się

jak liście z drzew jesienią.

I spomiędzy nic przestrzeni

rozkołysana wolnością wyjrzała,

by zaśpiewać historie 

nieobarczone

rzeczywistością

=><=

Spod myśli wyślizgnął się wąż

i gadów lśniące skorupy błysnęły,

ostrząc umysł na subtelności

kwiatów i roślin.

Chciałoby się, by już zakwitły

na gadzich grzbietach

fantazyjne sukulenty.

Druga Garść

 Podróże na murze - 

farbą malunki, i trunki

wypite, ukryte pod strzechą

dymiącą kadzidłem,

kolorem...

=><=

 W restauracji w operze

wisiało mięso w gablocie,

zgrabnie 

dyndając na hakach.

A wielkie szyby odbiły

niebo i przechodniów.

Za oknem jedli ludzie,

i dzwonili sztućcami,

mlaskając, łykając,

sięgając dokładki

Mięso wisiało

za szybą na hakach

kołysząc się w rytmie

twych kroków,

w muzyce milczenia

błyszczało czerwienią

i lśniło za życia

zebranym tłuszczem

 =><=

Gimnastyka rozkaźnika

Ja i świat

na arenie myśli

topią się w kształtnym mózgu

Formy jak ubranka

dla rozmaitych treści,

jak twoje oczy

patrzące na coś

osobliwego

No ubierz się

Trzecia Garść (Hinduska)

"A teraz twoja kolej"

we śnie powiedziała

więc kradnę te słowa,

by pisać o śmierci.

To kiedy? Jak sny

wyrwane są z czasu,

pływają po smutnej 

rzece sumienia.

Może to już się stało,

tam, już stoję

u jej brzegu,

i mylę mosty w wyobraźni,

albo byłam tam 

i każdy robak był człowiekiem,

bo miał karę,

za życie.

Jak uwierzę Śiwie

to zatańczę z nim

na zgliszczach świata,

już to robię przecież

w jednym momencie,

co zniszczył - tworzy.

A teraz twoj kolej,

przecież w tej przestrzeni 

poezja się rodzi

=><=

Gwar deszczu zajrzał przez słońca promienie,

zatopił się w ciszy poranka.

Na niebie dziwaczne kolory wykwitły

i duszność zapadła nad budzącym się

w pastelach miastem.

Niewiara w chodnikach wykuła znamiona,

(sprzed wieków kultur zmieszanie)

i nadal tak różne stopy bose

dreptają po spękanej ziemi,

a w tych melodiach szukam 

zapomnianej, dawnej nocy

tonu

niskiego, lecz nieziemskiego

=><=

Zważyłam słów cienie

było ich więcej

i były cięższe

niż same słowa

Zlepiały oczy, nozdrza

czerniały w uszach,

musiałam łowić je,

latające bez końca 

w przestrzeni.

Odbijały się od mów,

dialogów, myśli, obietnic,

Zebrane uciszyły świat 

na moment

zanikł w milczącym kosmosie,

dryfując wśród spokojnych 

galaktyk

gdzie mieszały się sitary

z ptasim śpiewem

Czwarta Garść (Pocztówki)

Pocztówka ze snu

Biegną skoczne,

z wdziękiem w nów

senne me obrazy

Nakładają się na światy

i wszywają 

w myśli zwady 

=><=

Pocztówka z jawy

Zapłakana

lub obmyta deszczem,

kołysze się nad ziemią

twarz.

Szuka w słońcach

nowych nazw

i dotykiem

brodzi w źdźbłach

(pożółkłej trawy)

 =><=

 

Pocztówka z Planety Eram

Krystaliczne formy światła

przenikają swoje cienie

nie ma świtów,

mrok w nich jeden - 

nutą myśli z innych planet.

Nie czuwają,

tylko w ciszy

kreślą dzieje wyobraźni

(dla artystów 

przeciążonych materią),

wciąż do przodu,

osądzane przez czujne 

oczy galaktyk

G. Chiriko