Filozofia indyjska. Sikhizm.

Sikhizm

            Indie od zawsze narażone były na wpływy zewnętrzne, a także najazdy i podbicia. Jednak dzięki wrodzonym zdolnościom Hindusów do asymilacji, religia i filozofia rodzima nigdy nie została zapomniana. Wręcz przeciwnie – dążono do jej syntezy z wiarą najeźdźców. W przypadku muzułmanów, którzy od VIIw. przebywali na terenach Indii – najpierw byli to kupcy arabscy, hindusi doświadczyli wielkiego ucisku. Pierwszy podbój muzułmański przypada na Xw i wtedy siłą próbowano Hindusów nawracać na Islam. Udało się to tylko w przypadku Pendżabu i Bengalu.

            Tym sposobem na terenach północnych Indii rozwinęło się państwo rządzone przez Wielkich Mogołów – potomków Dżingis-chana. Jeden z cesarzy - Dżalal ad-Din Muhammad Akbar – przyczynił się do wzrostu tolerancji religijnej i społecznej w kraju.

           

Dzięki temu w XVw w Pendżabie mogła rozkwitnąć nowa religia zwana sikhizmem. Stanowiła ona połączenie hinduizmu i islamu, głosząc równość wszystkich wyznań, a także ludzi.

            Założycielem sikhizmu był Guru Nanak.

            Cała religia opiera się na postaci guru, osoby mającej bezpośredni kontakt z Bogiem. Po Nanaku przybyło jeszcze dziewięciu guru. Każdy z nich miał swój wkład w tworzenie świętej księgi wyznawców - Sri Guru Granth Sahib, nazywana też Adi Granth – Pani Księga. Sikhowie uznają ją za jedenastego guru. Księga składa się z aforyzmów, hymnów i pieśni oraz przeznaczona jest do śpiewu. To zbliża ją nie tylko do odbioru Koranu, ale też Wed, pisanych poetyckim językiem, z wiarą w wielką moc Słowa.

            Sikhizm głosi wolność i równość wszystkich obywateli, co było szczególnie ważne dla podzielonych od wieków na kasty Hindusów, którzy chętnie przechodzili na to wyznanie. Nastąpiło także równouprawnienie kobiet, mogących sprawować funkcje religijne i społeczne na równi z mężczyznami. Złota Świątynia w Amritsarze, sanktuarium, posiada wejścia z każdej strony świata i została zbudowana na niskim poziomie, na znak, że każdy może w niej przebywać niezależnie od klasy społecznej oraz wszystkim dostępne jest zbawienie i kontakt z Bogiem.

            Ów kontakt mógł człowiek uzyskać zarówno poprzez medytację, jak i pokorne służenie Jedynemu Bogu. Sikhizm jest bowiem monoteistycznym systemem, który uznaje istnienie najwyższego Boga, posiadającego niezliczoną liczbę aspektów i imion. Oddanie Bogu, wielkiemu Guru, w życiu sikhów oznaczało – oprócz kontemplacji nad Panią Księgą – etyczne postępowanie i przestrzeganie zasad równości, które wprowadził Guru Nanak w bardzo zhierarchizowane społeczeństwo indyjskie.

  

KHANDA - symbol sikhizmu: człowiek zarazem jako żołnierz i święty (środkowy miecz), wieczność Boga i równość płci i kast (kolisty czakkar), niezależność polityczna oraz duchowa (dwa sztylety).